Bij VerWacht brachten de spelers de aanzet een nieuwe grens op te zoeken. Ze wilden graag uitgedaagd worden en wel ieder op z'n eigen manier. Een selectie van vijftig monologen gaf een ieder de uitdaging die ze zochten. Acht monologen vormden samen het script en deze moesten één voorstelling worden.

Uit dit concept volgde een groots onderzoek naar montage en sfeer creëren. De rode draad door de monologen werd steeds duidelijker: te lang wachten. Het publiek kon elk verhaal apart volgen terwijl de sfeer

van de hele voorstelling van optimisme naar ‘te laat' ging.